Just life without friends

In een drukke woonwijk zat een meisje op de rand van de stoep. Haar benen opgetrokken, haar armen eroverheen. Haar prachtige, blonde haar waperde zacht in de wind. Ze was slank, en had lange benen. Een traan rolde zachtjes over haar wang, haar ogen keken sip in de diepte van mensen. Het prachtige meisje heette Ariani, ze was 16 jaar en haar ouders waren al jaren geleden gestorven. De enige familie die ze nog had, was haar grote zus. Háár grote zus, Raven heette ze. Ze waren hetzelfde, allebij een groot geheim te verbergen, allebij net zo prachtig. Voetstappen klonken achter haar, nog iemand die denkt dat ik een arme sloeber ben, dacht Ariani. In feite was Ariani totaal geen arme sloeber, maar ze was wel anders. Ze was een halfing, half Engel, half Duivel, half Mens. Ze hoorde nergens bij, ze had nog nooit vrienden gehad. Niemand behalve Raven wist dat ze een geheim had, een geheim waar ze al jaren mee zat, een geheim over hun ouders. Hún ouders, die niet veel van Ariani hadden gehouden. Ze was in hun ogen altijd een misbaksel geweest, een stuk vuil waar je niks aan had. Dat deed pijn, niet alleen inwendig. Hun ouders hadden losse handjes gehad, vaak was Ariani door ze geslagen, geschopt en nog veel meer. Verwoed probeerde ze de gedachte aan hun ouders naar de achtergrond te drukken, dit was totaal niet belangrijk. Raven was weg, waarheen wist Ariani niet, maar ze zou niet snel terug komen. Dus had ze een probleem, ze moest een slaapplek vinden, buiten slapen lukte niet, maar waar dan wel? Ariani kon er geen antwoord op verzinnen, terwijl ze toch echt niet dom was. Weer klonken er voetstappen achter haar, denk maar wat je wil, gingen de gedachten van Ariani. Alleen liepen deze keer de voetstappen niet verder, ze stoptten achter de rug van Ariani. Geïriteerd draaide ze haar hoofd om, "Wat?" Klonk haar stem bot. Arrogant keek ze de persoon voor haar in haar ogen.

Langzaam liep Raven door de drukke winkelstraten heen terwijl een capuchon haar gezicht en haren verborg en de rest van de cape haar vleugels. Ze zwierf doelloos rond door de rukte van de mensen, mensen maakte overal een drukte en lawaai van en overal maakte ze ophef over, maar het gevaarlijkste waren toch de demonenjagers die zo nu en dan ook weleens achter halfbloods aan wouden gaan, wat Raven op haar beurt ook niet tollereerde, het betekende voor de demonenjager een gewisse dood. Plotseling viel Raven iets op, een meisje van een jaar of zestien dat op een stoeprandje zat, ze kwam Raven meteen bekend voor en dus liep ze naar haar toe, toen herkende ze haar, het was Ariani, haar zusje. Met een glimlach op haar gezicht dat niet te zien was door de capuchon liep ze naar haar toe en ging voor haar staan. "Wat?" Klonk Ariani's stem bot en Raven glimlachte terwijl ze met een hand de capuchon van haar hoofd duwde.

Het meisje achter haar duwde haar capuchon van haar hoof. Verbaasd keek ze naar het mooie gezichtje met de glimlach rond haar mond. Ze herkende die ogen, die mond, het haar en zelfs de nek, het was haar zus Raven. Met stomheid geslagen staarde ze naar de persoon voor haar. Was dit wel haar zus? Was het geen demonen jager die haar te pakken wou krijgen met een valsstrik? Onderzoeken bekeek ze het gezicht nogmaals. Dat kon niet, het was haar zus, een demonen jager zou ongetwijfeld fouten maken met zijn vermomming. Verdwaasd stond Ariani op, haar benen tintelde van het lange zitten op de koude stoeprand. Een moment leek het alsof ze haar een knuffel wou geven, maar dat was schijn. Ariani balde haar rechtervuist en gaf haar een stomp tegen haar schouder. pijnlijk trok ze haar hand terug, ze had iets te hard geslagen. "Waar ben je geweest?" Zei ze botter dan dat ze het bedoelde. De helder blauwe ogen keken recht in die van Raven. Ze kon zich niet langer inhouden. Met een snik stortte ze zich op raven, dit keer omhelsde ze haar wel. Er kwamen geen tranen, alleen een kleine stem die werd gesmoord door het vele haar wat Raven had. "Ik heb je gemist." Zei ze zacht. Het blonde, bijna witte haar wapperde zacht mee met deze woorden. Die vier kleine woordjes had Ariani nog nooit gezegd. Niemand had het ook ooit tegen haar gezegd.

Raven kon de verwarring in de ogen van haar zus zien toen ze opstond. Een moment leek het alsof Ariani haar een knuffel zou geven, maar dat was schijn besefte Raven maar al te goed, zij had namelijk een fout gemaakt. Ze kreeg een stomp tegen haar schouder maar bleef onbewegelijk staan. "Waar ben je geweest?" vroeg Ariani en Raven glimlachte naar haar 'Ver weg' zei ze zacht 'Heel ver weg' Teder omhelsde ze haar zus toen die met gesmoorde stem "Ik heb je gemist." zei en Raven glimlachte 'Ik jou ook fluisterde ze in het oor van haar zus terwijl ze Ariani tegen zich aantrok, nooit zou ze zo'n fout weer maken, nooit zou ze nog iemand achterlayen die haar dierbaar is.