Damn wrong world, but is it really wrong?

Zijn vleugelslagen waren nauwelijks te horen tussen de bomen. Maar dit was de plek waar hij geboren was, hij was hier echter niet opgegroeid. Nee, hij was opgegroeid tussen de Angels, maar altijd wetend dat hij nooit echt een van hen was. Hij was een halfbloed, hij zou bij de Halfbloeden moeten leven, maar idereen had hij in de waan gehouden dat hij een echte Angel was. En nu, nu was hij hun king. Hij schudde langzaam zijn hoofd, nu kon zijn geheim echt niet buitenkomen. Wat zou dat voor effect hebben op zijn volk? Het zou dan echt een bende worden, maar zijn loyaliteit lag bij zijn volk. Althans voor zover hij wist. Zijn ogen keken even in het rond, waarom was hij hier eigenlijk? Hij had hier helemaal niks te zoeken, en helemaal niet met zijn rang. Hij zuchtte zacht en keek even om zich heen. Hij had het gevoel alsof iemand hem bekeek, maar ook weer niet. Hij schudde zijn hoofd en liet zich tot de grond zakken en klapten even met zijn vleugels. Maar er was echt iemand, hij wist het zeker. ''Wie je ook bent, toon jezelf!'' Zijn stem klonk krachtig en hij keek opnieuw om zich heen.

-Whoo eerste huntie post hier xD
-Mariah Only!-

Mariah zuchtte en rukte de lange speer uit de grond die ze altijd bij zich droeg, het ding was twee keer haar lengte en voor tot scherp overging versiert met een omgekeerd kruis. Ze glimlachte licht en drukte een verborgen knopje op het kruis in om het ding in te klappen tot enkel het kruis wat ze als versiering aan haar been hing. Het was haar wapen, meer niet. Ze sloeg haar zwarte veren vleugels uit haar rug en transformeerde haar hand terug, even daarvoor hadden er nog vlijmscherpe botten gezeten die door diamant konden zagen, maar nu was het een normale hand. Ze had net getraind en dat was opnieuw niet zo goed afgelopen, voor de dummies tenminste. Met een glimlach over haar gezicht liep ze met trage stappen ergens heen, waar wist ze niet, maar toen ze het klappen van vleugels hoorden verstrakte ze. Ze zag een gedaante gekleed in wit met witte vleugels. Een Angel! Ze greep naar het kruis dat aan de band om haar been zat maar liet hem weer los. Ze herkende iets in hem. ''Wie je ook bent, toon jezelf!'' Riep zijn stem en ze giechelde even. Daarna stapte ze uit haar verduisterende schaduwen en keek hem kil aan. "En wat doet iemand zoals jij op een plek zoals deze?" Vroeg ze koel en liet haar hand weer naar het kruis glijden.

Nadat hij gesproken had hoorde hij gegiechel en hij draaide zich met een ruk om om te zien wie daar stond. Het was een Demon, maar wat had je anders verwacht. In dit gebied leefde de Demons. De kille blik van de Demon deed hem echer nik, hij was wel iets gewend in zijn leven. "En wat doet iemand zoals jij op een plek zoals deze?" Vroeg ze koel en liet haar hand naar een kruis glijden. Hunter haade zijn schouders op. ''Tja, misschien een verkeerde afslag genomen.'' Sprak hij luchtig en keek de Demon recht aan. Hij kon natuurlijk niet zijn werkelijke reden vertellen. Dat zou echt zijn ondergang worden. Demon waren niet te vertrouwen, en zeker niet met geheimen die hij op zijn hart droeg. Hij sloeg zijn amen even over elkaar en klapten weer even met zijn vleugels voor hij ze op zijn rug vouwde. ''Maar wat doet het er verder toe?'' Vroeg hij vervolgens en keek toch even om zich heen. Hij wist heus dat hij fout zat om hier te komen, maar hij had het nu eenmaal niet kunnen laten om te doen.

De engel haade zijn schouders op. ''Tja, misschien een verkeerde afslag genomen.'' Sprak hij luchtig en keek de haar recht aan. Hij sloeg zijn amen even over elkaar en klapten weer even met zijn vleugels voor hij ze op zijn rug vouwde. ''Maar wat doet het er verder toe?'' Vroeg hij vervolgens en keek toch even om zich heen. Mariah zuchtte en klapte ook haar vleugels op haar rug. Ze keek hem even onderzoekend aan. "Je loog." Stelde ze geiriteerd vast. "Er is meer aan jou dan je voor doet engeltje." Sprak ze half en glimlachte even. Ze deed een stap naar voren en keek diep in zijn ogen met haar zilveren ogen. "Een engel die liegt over zijn hele hebben en houden, gewoon perfect." Sprak ze grijnzend tegen zichzelf, maar daarna werd haar blik bloedserieus en des doods. "Wie ben jij?!" Sprak ze kil en bleef hem aankijken.

De Demon zuchtte en volgde zijn voorbeeld en klapte ook haar vleugels op haar rug. Ze keek hem even onderzoekend aan. "Je loog." Stelde ze geiriteerd vast. "Er is meer aan jou dan je voor doet engeltje." Sprak ze half en glimlachte even. Hunter fronste zwijgend. Hoe wist ze dat hij loog? Ze deed een stap naar voren en keek diep in zijn ogen met haar zilveren ogen. Het verbaasde hem dat ogen zo'n kleur konden hebben. "Een engel die liegt over zijn hele hebben en houden, gewoon perfect." Sprak ze grijnzend, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen hem. Maar daarna werd haar blik bloedserieus en des doods. En even schrok hij toch van haar. "Wie ben jij?!" Sprak ze kil en bleef hem aankijken. Hij ademde diep in en zuchtte even. ''Ik ben Hunter, King van de Angels.'' Hij keek haar recht aan maar keek snel weer weg. Waarom kon zij gewoon door hem heenkijken? In zijn hele leven bij de Angels was dat nog nooit gelukt, niemand had door hem heen kunne kijken. Maar zij wierp en blik op hem en wist dat hij loog. ''Maar dat wist jij toch wel, of hoor je niet genoeg van ons?'' Misschien kon hij haar afleiden als hij door bleef praten. Haar zo fleide dat ze niet meer over hem nadacht. ''Maar jij bent?'' hij keek haar nu vragend aan. Haar kille toon had geen enkel effect op hem gehad en zo rustig als dat hij was bleef hij staan.

''Ik ben Hunter, King van de Angels.'' Hij keek haar recht aan maar keek snel weer weg. ''Maar dat wist jij toch wel, of hoor je niet genoeg van ons? Maar jij bent?'' hij keek haar nu vragend aan. Haar glimlach was nu oprecht geworden en ze knikte langzaam. "Mariah Hykaru, die naam moet jou al genoeg zeggen nietwaar, er zijn genoeg roddels en geruchten over mij.." Sprak ze langzaam en keek Hunter nogmaals goed aan. Deze jongen, waarom deed hij haar zoveel denken aan die persoon van vroeger, Die die haar had geholpen toen ze het zwaar had, en toen, toen het eenmaal beter met aar ging verdwenen was. Het leek net alsof Mariah naar hem keek alleeen dan jonger. "Hoe heette je vader Hunter?" Sprak ze vastberaden, maar ze verbaaste zichzelf lichtelijk door de directheid van haar vraag.

Na zijn laatste vraag glimlachte ze en knikte. Hunter bleef zwijgen en keek haar afwachtend aan. "Mariah Hykaru, die naam moet jou al genoeg zeggen nietwaar, er zijn genoeg roddels en geruchten over mij.." Sprak ze langzaam en keek hem aan. Hij knikte. ''Meer dan genoeg heb ik gehoord over jou Mariah,'' sprak hij langzaam en ontweek haar blik voor het grootste deel. Als ze bij een eerste aanblik al door hem heen kon kijken, wat zou er gebeuren als hij haar blik rechtstreeks zou ontmoeten. Wie weet zag ze dan gewoon alles dat op zijn hart lag. "Hoe heette je vader Hunter?" Sprak ze vastberaden en Hunter keek geschrokken op. Waar sloeg die vraag nu weer op? Waarom wilde ze dingen over zijn familie weten. Maar hij trok er geen conclusie bij, zijn vader mocht dan wel een Demon zijn maar bijna niemand kende hem. En hoe groot kon de kans nu zijn dat zij hem kende. Nee, daar was ze veel te jong voor. ''Yassen, Yassen Sethfire.'' Antwoorddehij toen zuchtend en keek haar nu wel aan. ''Maar mag ik weten waarom jij dat wil weten? Je kent hem toch niet.'' Zijn stem hield hij kalm maar eigenlijk begon hij lichtelijk te twijfelen aan zijn woorden.

'Yassen, Yassen Sethfire.'' Antwoordde hij toen zuchtend en keek haar nu wel aan. ''Maar mag ik weten waarom jij dat wil weten? Je kent hem toch niet.'' Vroeg hij zacht maar Mariah was met stomheid geslagen. Daarna siste ze licht. "Dus daarom liet hij me alleen, om met een achtelijke engel een kind te verwekken.. " Gromde ze kmarsetandend in zichzelf en sloeg haar ogen neer, haar jeugd, hoeer voor haar ogen de moord op allebij haar ouders werd geplwwgd door die idiote engelen. Yassen's hamd die haar omhoog trok, haar beloofde dat alles goed zou komen. Ze geloofde hem, zo naief als een kind kon zijn geloofde ze hem. En toen verdween hij, kwam hij nooit meer terug, liet haar alleen. Een traan zo rood als bloed gleed over haar wamg. "Ik kon je vader ja.. Het spijt me om het je te vertellen, maar als je hier bent in de hoop die demon te vinden..Moet ik je teleurstellwn, hij is nooit terug gekomen van een.. onderzoek ergens, hij is dood." Kalm sprak ze de woorden uit, maar kon de pijn in haar stem niet onderdrukken. "Hij heeft me.. opgevoed toen mijn ouders vermoord werden door jouw hemelse vriendjes." Haar toon was doods en haar blik uitdrukkigloos.. Dus dit was.. Waarom hij haar alleen had achter gelaten.

Hij hoorde haar sissen en hij schrok een beetje? Was dit wat hij dacht, hij had die vraag nooit moeten beantwoorden. "Dus daarom liet hij me alleen, om met een achtelijke engel een kind te verwekken.. " Hoorde hij haar grommen en hij schrok. ''Mijn moeder is niet achterlijk!'' Snauwde hij ter verdediging maar waarom wist hij niet. Misschien had Mariah wel gelijk. Toen verdween zijn woede weer en hij liet zijn schouders weer zakken. Een traan zo rood als bloed gleed over haar wang. "Ik kon je vader ja.. Het spijt me om het je te vertellen, maar als je hier bent in de hoop die demon te vinden..Moet ik je teleurstellen, hij is nooit terug gekomen van een.. onderzoek ergens, hij is dood." Een teleurgestelde blik trok zijn ogen binne en hij zuchtte. Hij had de pijn in haar stem gehoord, was ze zo erg aan hem gehecht? ''Dat verwachtte ik al,'' mompelde hij en keek naar een boomtak. "Hij heeft me.. opgevoed toen mijn ouders vermoord werden door jouw hemelse vriendjes." Haar toon was doods en haar blik uitdrukkigloos. Hunter keek haar medelevend aan. ''Sorry,'' mompelde hij, niet echt wetend waarom hij zich verontschuldigde tegenover haar. ''Maar aangezien jij hem kende, wil ik graag iets weten. Hoe was hij?'' Hij richtte zijn blik strak op Mariah, hij had zijn vader wel een paar keer ontmoet maar zij was door hem opgevoed. Zij moest hem wel kennen! ''Ik bedoel, ik heb hem maar een paar keer gezien in mijn leven, en ja ach je raad het wel. Veel van hem weet ik dus niet.'' Hij keek weg en zuchtte zacht.

Hunter keek haar medelevend aan. ''Sorry,'' mompelde hij. ''Maar aangezien jij hem kende, wil ik graag iets weten. Hoe was hij?'' Hij richtte zijn blik strak op Mariah. ''Ik bedoel, ik heb hem maar een paar keer gezien in mijn leven, en ja ach je raad het wel. Veel van hem weet ik dus niet.'' Hij keek weg en zuchtte zacht. Een zucht verlaatte ook Mariah's lippen. "Hij was.. Anders, hij is niet zoals alle Demonen hier, hij had respect voor leven. Maar, sterk en toch zo breekbaar. Ik weet niet hoe ik het kan uitleggen, ik was nog erg jong.. Zonder hem zou ik nu zo zijn als de andere, ik ben hem in iedergeval dankbaar. Ik wou dat ik iets tegen.. zijn dood had kunnen doen.." Haar stem was ondertussen niets meer als gefluister toen ze stopte met praten. Ze gleed met haar hand over het kruis en keek Hunter recht aan. "Vlak voor hij voor altijd wegging gaf hij me iets," sprak ze terwijl ze het kruis losjes van de band rond haar been losmaakte. "Wil je het zien?" Vroeg ze zacht en draaide het kruis rond in haar hand.

. Een zucht verlaatte ook Mariah's lippen en hij keek haar weer aan. Zou ze hem gewoon vertellen wat hij wilde weten? "Hij was.. Anders, hij is niet zoals alle Demonen hier, hij had respect voor leven. Maar, sterk en toch zo breekbaar. Ik weet niet hoe ik het kan uitleggen, ik was nog erg jong.. Zonder hem zou ik nu zo zijn als de andere, ik ben hem in iedergeval dankbaar. Ik wou dat ik iets tegen.. zijn dood had kunnen doen.." Haar stem was ondertussen niets meer als gefluister toen ze stopte met praten. Hunter knikte zwijgend, dit had zijn moeder ook ongeveer verteld. ''Dat zei mijn moeder ook ongeveer.'' Maar aan haar had hij ook niet echt veel meer. Zij was ook al dood, en het voelde toch wel iets vrijer. Maar hij wist nog altijd niet zeker of dit geheim veilig was bij Mariah. Haar hand gleed weer over het kruis en ze keek hem aan. "Vlak voor hij voor altijd wegging gaf hij me iets," sprak ze terwijl ze het kruis losjes van de band rond haar been losmaakte. "Wil je het zien?" Vroeg ze zacht en draaide het kruis rond in haar hand. Hunter keek haar vragend aan maar wile het toch echt weten dus hij knikte meteen. ''Graag, heel graag.'' zijn stem klonk zacht maar toch nog wel helder. Hij keek haar zowel vragend als afwachtend aan. Wat had zijn vaedr haar gegeven? Had het iets te maken met het kruisje?

''Graag, heel graag.''Antwoorde hij op haar vraag em ze glimlachte licht. Et een hand drukte ze het knopje op het kuis in en sloeg de steel de grond in toen die er uit kwam met haar andere haalde ze een klein zwart kuisje rond haar nek. De staf leek wel te scheinen in het maanlicht toen Mariah het kruisje in een boog naar hem toe gooide. "Let op de inscripie op de achterkant." Sprak ze zacht terwijl ze de staf op pakte en over het gladde metaal gleed met haar hand terwijl ze de woorden langzaam uitsprak. "Damnatio et amore mutuo et osculo crucis." De latijnse taal kwam vloeiend uit haar mond. "Het betekend Verdoemenis en liefde, verzegelt met een kruis en een kus. Ik snap het niet, maar dat ligt vast aan mij, heb jij enig idee?" Vroeg ze alsof het de simpelste zaak van de wereld was. Maar met Hubter kon ze net zo goed praten als met zijn vader. Langzaam overdacht ze alles trwijl ze met haar slanke hand over het kruis op haar staf wreef. Ze had hem samen gekregen met het kruisje, maar iets in haar vertelde haar, dat ze misschien ooit nog de man die haar had opgevoed zou terug zien..

Met een hand drukte ze het knopje op het kruis in en sloeg de steel de grond in toen die er uit kwam met haar andere haalde ze een klein zwart kruisje rond haar nek. Afwachtend bleef Hunter haar aankijken en zweeg nog altijd. Zijn blik bleef even hangen op haar staf, maar hij zei er niks over. Hij had een , naar zijn inzicht, vriendelijke Demon voor zijn neus die hem bijna alles kon vertellen over zijn vader. Meer dan zijn moeder ooit bereid was los te laten over hem. Mariah gooide het kruisje met een boog naar hem toe en moeiteloos ving hij het op en hield het in zijn hand. Zwijgend bekeek hij ht en glimlachte licht. "Let op de inscripie op de achterkant." Sprak ze zacht terwijl ze de staf op pakte en de woorden langzaam uitsprak. ."Damnatio et amore mutuo et osculo crucis." Hij herkende het latijn wel, maar het vertalen zou hem nooit lukken. "Het betekend Verdoemenis en liefde, verzegelt met een kruis en een kus. Ik snap het niet, maar dat ligt vast aan mij, heb jij enig idee?" Even haalde ij zijn schouders op en dacht na. Hij had wel een idee, maar hij wist het niet zeker. ''Misschien een verdoemde liefde, die toch voor altijd zal blijven standhouden.'' Mompelde hij nadenkend en wreef zacht over het kruisje.

Even haalde ij zijn schouders op. ''Misschien een verdoemde liefde, die toch voor altijd zal blijven standhouden.'' Mompelde hij nadenkend en wreef zacht over het kruisje. Langzam knikte Mariah. "Dat zou inderdaad kunnen, Je vader heeft die ketting handgemaakt, net als mijn staf, hou hem maar. Heb je its tastbaars om je vader mee te herrineren. Ik weet nog hoe ik als klein meisje toekeek hoe je vader dat kruisje maakte. En daarna.." Sprak ze zacht en wreef nogmaals over haar staf. "Ik zal je maar niet laten zien hoe mijn staf werkt, dat zou verkeerd kunnen aflopen voor je." Sprak ze half glimlachend en sloot haar ogen even.

Langzaam knikte Mariah. en Hunter keek toch weer op. "Dat zou inderdaad kunnen, Je vader heeft die ketting handgemaakt, net als mijn staf, hou hem maar. Heb je its tastbaars om je vader mee te herrineren. Ik weet nog hoe ik als klein meisje toekeek hoe je vader dat kruisje maakte. En daarna.." Sprak ze zacht en wreef nogmaals over haar staf. Hunteer knikte en keekhaar dankbaar aan. ''Dankje,'' Zei hij met een glimlach op zijn gezicht en liet het kettinkje voorzichtig om zijn hals glijden en keek er even naar. "Ik zal je maar niet laten zien hoe mijn staf werkt, dat zou verkeerd kunnen aflopen voor je." Hunter keek haar weer aan en grinnikte. ''Ik denk dat ik het daar mee eens ben.'' Zijn ogen stonden vol rust, maar ook waren ze blij. Hij was blij, hij had iets waarmee hij zijn eigen vader toch kon herinneren. ''Weetje, dit gesprek doet me twijfelen aan het nut van deze oorlog die er woedt tussen onze volkeren.'' Sprak hij en keek naar de lucht. Hij was niet meer bang om hier te zijn. zijn vingers lagen op het kruisje wat nu op zijn borst pronkte.

Hunter keek haar weer aan en grinnikte. ''Ik denk dat ik het daar mee eens ben.'' Zijn ogen stonden vol rust, maar ook waren ze blij. ''Weetje, dit gesprek doet me twijfelen aan het nut van deze oorlog die er woedt tussen onze volkeren.'' Sprak hij en keek naar de lucht. Mariah zuchtte en schudde haar hoofd heen en weer waardoor het leek alsof haar zilveren haar danste. "De oorlog heeft veel levens bij alle bij onze kanten geeist. Maar, het nut is er toch..." Fluisterde ze lichtelijk scherp. "Vroeger was het pure haat, vervolgens egoisme, nu is het niets anders dan een questi van eer. Wij willen onze plek niet, ook al zouden we die verdienen, al wat we willen is jullie dik inmaken." Er was een lach verschenen op haar lichaam om te laten zien dat ze er maar niets van vond.

Mariah zuchtte en schudde haar hoofd heen en weer waardoor het leek alsof haar zilveren haar danste. "De oorlog heeft veel levens bij alle bij onze kanten geeist. Maar, het nut is er toch..." Fluisterde ze lichtelijk scherp en hij zuchtte zacht."Vroeger was het pure haat, vervolgens egoisme, nu is het niets anders dan een questi van eer. Wij willen onze plek niet, ook al zouden we die verdienen, al wat we willen is jullie dik inmaken." Hunter grinnikte maar knikte toch wel weer. Ze had wel gelijk, nu was het om de eer. Hij vind het niet nodig om constant te vechten, maar hij had geen keus meer. Dit had zich te ver verspreid onder het volk. Natuurlijk waren er wel meer die het er niet mee eens waren, maar zij zwegen. ''Je hebt wel gelijk. Maar waar staat eer tegenwoordig nog voor?'' Hij zuchtte en keek naar zijn handen. ''Maar er zijn genoeg onder ons die eer en belangen door elkaar gooien,'' zei hij zacht en keek haar toch weer aan.

''Je hebt wel gelijk. Maar waar staat eer tegenwoordig nog voor?'' Hij zuchtte en keek naar zijn handen. ''Maar er zijn genoeg onder ons die eer en belangen door elkaar gooien,'' zei hij zacht en keek haar toch weer aan. Mariah knikte zacht en langzaam en liet zich op een steen zakken. Ze sloot haar ogen en ademde langzaam. "Honora verbum mori .. Sed quid si honorem non mortis .. Quid si damnatio iusta morte .." Sprak ze zacht, de taal van haar moeder. Met haar ondoorgrondelijke zilveren ogen keek ze Hunter aan. De wind streelde haar haren en ze glimlachte even.

(flut)

Hunter bleef zwijgend op haar antwoord wachten, niet dat hij daar veel van verwachtte maar je wist het nooit. Mariah knikte zacht en langzaam en liet zich op een steen zakken. Ze sloot haar ogen en ademde langzaam. "Honora verbum mori .. Sed quid si honorem non mortis .. Quid si damnatio iusta morte .." Sprak ze zacht en Hunter keek haar vragend aan. Wat ze zei wist hij dus echt niet. Met haar ondoorgrondelijke zilveren ogen keek ze hem aan. De wind streelde haar haren en ze glimlachte even. Hunter keek weg maar glimlachte toch wel een beetje. ''Ik weet niet wat je net zei, maar het had vast een betekenis.'' Zeihij grinnikend. Hij was toch best op zijn gemak hier, maar of dat met haar te maken had of met zijn bloedconnectie met dit volk wist hij niet. Wie weet, misschien kwam hij hier ooit nog wel een keer. Maar dan met de hoop van vrede, of hopend dat hij haar weer zou tegenkomen. Want hij wist zeker dat elk ander van haar volk hem zonder twijfel zou hebben vernietigd. ''Waarom viel je me eigenlijk niet meteen aan?'' Vroeg hij toen, toch willen wetend waarom.