Sometimes I want lonelines... Or not

Met haar raven zwarte vleugels verborgen onder een dik zwart vest zat de queen van de half bloods op het station waar zo nu en dan een laawaierige trein aankwam, ze zweeg maar niemand sprak ook tegen haar al was er ook bijna niemand meer gezien het tijdstip, namelijk kwart over twee 's nachtsMaar verder kende ze ook niemand en zou idereen haar dus gewoon aan zien voor een meisje van een jaaar of eenentwintig. De stilte was verrijkend maar ook angstaanjagend, zowel moed als wanhoop kon ze eruit halen maar dat kwam door har verschillende ouders, de ouders die ze verachte van de twee soorten die ze al evenzeer verachtte, de soorten die fouten maakten waardoor haar soort ontstond, maar toch verachtte ze haar soort en dus verachtte zij hen. Maar Raven werd uit haar gedachten opgeschrikt door naderende voetstappen.

Vincent liep door de velden die langs het spoor waren. Het was laat, maar de king was aan het nadenken over heel veel dignen. Een Queen was er voor hun soort nog niet opgedoken. Dus hij zou op dit moment alle taken op zich nemen. Peinzend liep de jongen van 27 rond. 'Zou er nog iemand in de buurt zijn?' Bedacht hij in zijn gedachten. Maar dat zou alles behalve verweg zijn. Niemand zou nog rond een uur of kwart over 2 's nachts hier rond lopen. Tenzij je net zoals hem dag en nacht kon leven, zonder enige slaap te kort of vervelende humeuren krijgen. Plots draaide Vincent zijn hoofd om en rook eens. Het was een geur van een angel en een devil. Dat zou dan wel een halfje zijn. Rustig liep de jongen op de geur af en keek wel af en toe eens om, of er geen gevaar dreeg. Hij had vanmiddag een nieuw lang zwaard gekocht. Met dit zwaard zou hij meer kunnen en dus ook sneller de demonen kunnen uit schakelen. In de verte zag hij een meisje staan. 'Zo, wat doet een meisje zoals jij nog zo alleen in het donker hier?' Verbaasd keek hij haar aan. Een meisje zou hier niet moeten lopen. Het was hier gevaarlijk, vooral als er een aantal mannelijke duivels hier langs zouden lopen en haar als een soort van prooi zagen.

Ooit kan hij dat ruiken.... O_o

Maar Raven werd uit haar gedachten opgeschrikt door naderende voetstappen, ze keek op en zag iemand aankomen lopen, een mens, geen engel of duivel maar slechts een mens, niet zomaar een mens weleenswaar, dat kon ze aan hem zien, vooral aan de wapens die hij met zich meedroeg, een demonenjager. ' Zo, wat doet een meisje zoals jij nog zo alleen in het donker hier?' vroeg hij en Raven dook verder ineen op het bankje waar ze op zat, ze had geen zin in een gesprek... Maar ergens toch ook wel. 'Wat ik hier doe zijn mijn zaken' zei ze met de eeuwige trotse klank in haar stem al klonk het niet onvriendelijk 'Maar watu hier doet, heer demonenjager, is geen raadsel'

Vincent haalde zijn schouders op. 'Dit is het pad naar de duivels. Wanneer er een aantal duivel langs komen en niet helemaal goed meer bij zijn, dus bezopen. Zouden ze dingen kunnen doen die je liever niet wilt.' Rustig ging Vincent zitten. Hij kon het ruiken, hij was een jager. Maar hij was altijd al apart geweest. Maar dat was even terzijde. Haflingen viel hij niet zo snel aan, tenzij ze zo slecht aangelegd waren. Maar zo'n idee had hij niet ibj haar. 'Wat is je naam eigenlijk? Mijn naam is Vincent Valentine.' Glimlachend keek hij eens naar het meisje dat een eindje verderop op het bankje zat. De jongen deed niet snel iemand kwaad, maar die duivel van vanmiddag ging te ver.

och ook wel. 'Wat ik hier doe zijn mijn zaken' zei ze met de eeuwige trotse klank in haar stem al klonk het niet onvriendelijk 'Maar wat u hier doet, heer demonenjager, is geen raadsel'. Raven rechte haar rug toen de demonenjager zijn schouders ophaalde en naast haar kwam zitten, ze schoof een stukje op zodat ze niet te dichtbij hem zou zitten, hij leek op het eerste gezicht geen kwade bedoelingen te hebben... maar met mensen, en vooral demomenjagers wist je het nooit. 'Dit is het pad naar de duivels. Wanneer er een aantal duivel langs komen en niet helemaal goed meer bij zijn, dus bezopen. Zouden ze dingen kunnen doen die je liever niet wilt.' zei hij en Raven knikte slechts, ze wist het best en had geen zin om iets te zeggen dus zweeg ze. Maar slechts een korte tijd was het stil, de man begon alweer te praten. 'Wat is je naam eigenlijk? Mijn naam is Vincent Valentine.' Glimlachend keek hij naar Raven maar zij beantwoorde die lach met een trotse blik en een weder vraag 'Voordat iku dat vertel, heer demonenjager, vertel mij, waarom u, slechts een mens, mijn naam waard zou zijn?' het was een listige vraag en pas toen ze hem uitgesproken had besefte ze dat ze zichzelf daar weleens mee zou kunnen verraden, maar wat maakte het uit? Ze was hier zo weg als het moest.

Vincent keek naar de halfbloed duivel/engel. 'Wel, ik ben gewoon benieuwd. Dan kan ik je bij je naam noemen en niet de hele tijd. "Hey meisje." snap je?' Hij keek haar vragend aan. Hopend dat ze het snapte waarom hij haar naam wilde weten. Vince deed er echt niks mee, enkel om het te gebruiken als hij tegen haar sprak. Maar ja waarschijnlijk wilde deze halfblood haar naam niet aan hem geven. Dat kon hij ook begrijpen. Hij was natuurlijk een enge demonen jager, zo zag hij eruit, maar zo was hij niet. Vince kon best aardig zijn. Rustig ademde hij door zijn neus en zijn borstkas ging rustig op en neer. Soms kon hij wel eens heel snel gaan ademen als hij tegen iemand sprak. Gewoon omdat hij best wel druk was en veel energie nodig had. Maar dat was dit keer blijkbaar niet nodig. Wat zouden ze hem in zijn herberg eigenlijk gegeven hebben, dat hij zich nu zo rustig voelde. Plots begon hem alles te draaien en zag hij waanbeelden. 'What thee.. wat gebeurd er?' Hij knipperde met zijn ogen en greep het bankje vast. Wat gebeurde er toch met hem. Waarom kreeg hij waanbeelden. Als hij de dader uit zijn territorium vond, dan was hij dood, letterlijk!

'Wel, ik ben gewoon benieuwd. Dan kan ik je bij je naam noemen en niet de hele tijd. "Hey meisje." snap je?' zei Vincent terwijl hij vragend naar haar keek en ze leunde een beetje naar hem toe 'Raven' fluisterde ze in zijn oor waarna ze weer met haar rug tegen het bankje aan leunde en het zich gemakkelijk maakte. Plotseling merkte ze dat de ademhaling van de jongen naats haar was veranderd en keek naar hem, 'What thee.. wat gebeurd er?' zei Vincent terwijl hij knipperde met zijn ogen, Raven glimlachte grimmig, ze zou of iets moeten doen wat ze eigenlijk verafschuwde of ze zou hem moeten laten sterven. Misschien was de tweede optie wel de beste. Maar toh legde ze haar handen op de blote huid in zijnen zocht kleine beetjes magie uit haar lichaam die ze naar hem stuurde terwijl ze ene paar onverstaanbare woorden mompelde. Dit zou moeten helpen, het was een vrij simpele bezwering om eeen stof in iemand lichaam te krijgen die gif tegenging, er goed was hij niet en het slachtoffer zou erdoor in bewusteloosheid raken, maar dat nam ze voor lief. Ze stond op en keek hoe het bij Vincent langzaam zwart voor zijn ogen zou worden om hem vervolgens voorzichtig op te tillen en te beginnen met lopen, ze wist precies waar ze heen ging. Van het perron af en door de stad liep ze, tot de verste achterbuurt en daar een smalle steeg in en een zwarte nauwelijks zichtbare deur door, een klein schuurtje daar waren ze aangekomen, rustig legde ze Vincent op het vloerkleed neer en stak een kaars aan en vervolgens de ouderwetse haard voor warmte. Na die handelingen allemaar uitgevoerd te hebben kroop ze zelf in een hoekje op de versleten bank en trok haar fleecedeken ovre haar heen.

Het werd Vincent zwart voor zijn ogen en hij viel in slaap. Hij zag weer hoe het fragment in de herberg naar voren kwam.

" 'Hey Herbert, een biertje graag.' Vincent ging op de barkruk zitten en keek eens om zich heen. Overal half dronken of compleet dronken kerels in de kroeg. Soms zaten er vrouwen bij. 'Hier is uw biertje, mijn heer.' De king keek naar de barkeeper. 'Dankje.' Vincent draaide zich weer op en keek rustig om zich heen. Overal waren gewoon mensen, nergens een duivel te vinden. Zijn drankje was voor dat hij zich omdraaiden, tussen de gele/oranje kant aan. Nu was hij een stuk lichter, maar dat merkte Vincent niet op. Met een kleine draai pakte hij zijn glas vast en dronk het op. In de verte zag hij hoe een man van ongeveer zijn leeftijd hem grijnzend aan keek en daarna op stond. Hij liep weg, had een lang gewaad aan en vlak daarna was er een duivels gelach hoorbaar."

Vincent schrok wakker en keek om zich heen. Zijn hoofd deed pijn en hij voelde zich zo ellendig. 'Wat is er, waar ben ik?' Hij keek om zich heen en zag het meisje, dat zich als Raven voor had gesteld in de vensterbank liggen. Plots schoot iets door zijn gedachten, iets dat hij had verboden in zijn territorium. Wit spul, het leek op stof, het kon zo weg waaien. Het maakte je helemaal van de wereld, daarom had hij het verboden. Vincent trok grote ogen op en stond boos op. 'Verrekte duivel, hij gaat dood!' Maar al snel zakte Vince weer door zijn knieëen. Hij was alleen te zwak om dat te doen.

versleten bank, niet venster bank xD

Het had de hele nacht geduurd voordat de demonenjager weer wakker was geworden en de hele nacht had Raven de wacht gehouden en op het vuur geled wat nu dus nog lekker brandde door de blokken hout diue ze er de hele nacht op gegooid had, slaap had ze toch niet nodig. Toen hij wakker werd, of wel wakeer schork kwamen de vragen meteen. 'Wat is er, waar ben ik?' riep hij en Raven glimlachte vlouwtjes 'Je bent vergiftigd, of altans, zi mag je het noemen, en dit is mijn' ze twijfelde even, huis wou ze het niet echt noemen 'plek' zei ze dus maar. 'Verrekte duivel, hij gaat dood!' zei Vincent terwijl hij op probeerde te staan en Raven zuchtte, waarom waren mensen altijd zo ongeduldig? Vroeg ze zich af terwijl ze toekeek hoe hij weer op de grond terechtkwam. 'Niet zo ongeduldig' mompelde terwijl ze uit haar hoekje op de bank kwam en een oude kookpot vulde met water en die boven het vuur hing, daarna haalde ze een hard brood uit een kastje en brak er twee stukken af, het ene gaf ze aan Vincent het andere hield ze zelf. Toen het water kookte gooide ze er drie bouillon blokjes in en roerde het door waarna ze twee bekers ermee volschepte en er weer een aan de demonenjager gaf, hert andere hield ze dus ook weer zelf. Raven kroop met de beker bouillon en het stuk harde brood weer in haar hoekje op de bank en dompelde het brood in de bouillon, want anders was het zo hard dat het niet te eten was.